Η "τέλεια" καταιγίδα
Ζούμε παράξενες εποχές, πρωτόγνωρες καταστάσεις, με αχαρτογράφητες διαδρομές, συνέπειες και επιλογές.
Ένας επιθετικός, αόρατος ιός έχει χτυπήσει την πόρτα μας και όλοκληρος ο πλανήτης είναι σε συναγερμό. Η «τέλεια» καταιγίδα και όλα είναι στο τραπέζι.
Δεν γνωρίζουμε από πού ήρθε, αλλά το χειρότερο είναι οτι δεν γνωρίζουμε ούτε που θα καταλήξει. Και που όταν όλο αυτό τελειώσει, ο απολογισμός που θα πρέπει να γίνει θα είναι πολύπλευρος, επώδυνος και αποκαλυπτικός.
Και οι πληγές που θα πρέπει να κλείσουν πολλές. Αλλά αυτά τότε ...
Ο αυτοπεριορισμός των πολιτών και συνεπώς η επιβράδυνση των πάντων είναι αναγκαία συνθήκη για να προλάβει η οργανωμένη κοινωνία και τα συστήματα να αντιδράσουν. Και έτσι ήρθε το «μένουμε Σπίτι».
Θέλετε να είναι το συναισθηματικό εκτόπισμα του κου Τσόδρα?
Θέλετε να είναι η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να ελέγχει και να επηρεάζει τις εξελίξεις?
Θέλετε να είναι η παγκόσμια ειδησεογραφία που έχει γίνει best seller τρόμου?
Μάλλον είναι όλα μαζί και έτσι ψηθήκαμε και ακολουθήσαμε. Τουλάχιστον οι πιο πολλοί. Και καλά κάναμε.
Είναι προφανές ότι η αποξένωσή μας από το σύνολο, με όλα τα αρνητικά που κουβαλάει, είναι αναγκαία για τον έλεγχο της κατάστασης. Και ο έλεγχος είναι κάτι που δεν πρέπει να χαθεί με τίποτα.
Είμαι και εγώ οπαδός του «Μένουμε Σπίτι» για όλους τους ευνόητους λόγους.
Οχι γιατί μου το ζήτησε ο πρωθυπουργός της χώρας,
ούτε γιατί μου το ζήτησε ο αξιολογότατος κος Τσιόδρας,
ούτε γιατί υπάρχει πολιτική ομοφωνία,
ούτε γιατί επιμένουν όλα τα μέσα, συστημικά και μή,
αλλά γιατί καταλαβαίνω ότι αυτή είναι η πιο ασφαλής πρακτική, για την ελαχιστοποίηση των θυμάτων και παράλληλα βέβαια ένα αυξημένο κόστος για την οικονομία.
Είναι η στρατηγική που λέει «πρώτα ο άνθρωπος» και φαίνεται οτι πολλοί την ασπάζονται.
Ο κορονοϊός είναι ένας ύπουλος, αόρατος και επιθετικός ιός για τον οποίον ακόμα δεν υπάρχει ούτε γρήγορη διάγνωση, ούτε ίαση.
Να το ξαναπούμε?
Για τον κορονοϊό δεν υπάρχει ούτε γρήγορη διάγνωση, ούτε ίαση.
Όχι ακόμα τουλάχιστον.
Ο λόγος του περιορισμού μας και της καθημερινότητας μας είναι η καθυστέρηση της διάδοσής του που τελικά θα είναι σίγουρη, αλλά σε αργότερο χρόνο. Η ταχύτητα της διάδοσης του ιού πρέπει να περιοριστεί για τρείς βασικούς λόγους.
Γιατί έτσι θα έχεις τα λιγότερα δυνατά θύματα στο τέλος της «ημέρας».
Για να έχει χρόνο η ιατρική κοινότητα να βρεί συστήματα διάγνωσης και αγωγές Ίασης.
Για να αντέξει το πολύπαθο σύστημα υγείας στην εξυπηρέτηση των ασθενούντων και να μην χρειαστεί οι γιατροί μας να το παίζουν «θεοί» και να αποφασίζουν ποιός θα ζήσει και ποιός όχι.
Μέσα από ένα τέτοιο σόκ
δοκιμάζονται όλες μας οι αντοχές,
επαναπροσδιορίζουμε τις σκέψεις μας,
φιλοσοφούμε την ζωή μας,
ξανακοιτάμε τα πιστεύω μας, τα θέλω και τα πρέπει μας.
Μαθαίνουμε καινούριες θεωρίες όπως η «ανοσία της αγέλης», επισημαίνουμε έννοιες όπως η «ατομική ευθύνη» που όλοι συμφωνούν αλλά λιγότεροι ακολουθούν. Επιμορφωνόμαστε σε ιατρικά θέματα και κοιτάμε την διατροφή μας. Χρησιμοποιούμε ακόμη πιο πολύ την τεχνολογία της ηλεκτρονικής επικοινωνίας και τα κοινωνικά δίκτυα.
Και εν τέλει διασκεδάζουμε τις ανησυχίες μας με περίσσιο χιούμορ επιστρατεύοντας ολη την δημιουργικότητα που μας έχει απομείνει.
Η διακυβέρνηση της χώρας, πιστεύω, έχει σταθεί αντάξια των καταστάσεων και έχει δείξει μια συνολική στάση που δεν μας είχαν συνηθίσει καθόλου οι περισσότερες κυβερνήσεις του παρελθόντος.
Θεωρώ κάποιες κριτικές για την ανεπάρκεια του ΕΣΥ, άν και με σοβαρές δόσεις αλήθειας, υπερβολικές, φτηνές αντιπολιτευτικές και σίγουρα άκαιρες. Οι υποδομές των κρατών είναι τέτοιες για λειτουργούν σε κανονικές συνθήκες με απλές εξάρσεις και όχι σε κρίσεις σαν αυτή που ζούμε τώρα.
Το σίγουρο είναι ότι η ζωή μας δεν θα είναι το ίδιο την επόμενη μέρα, αλλά αυτήν την στιγμή προτεραιότητα έχει να υπάρχει ζωή την επόμενη μέρα και αφού εξασφαλίσουμε αυτό, όλα τα άλλα θα τα βρούμε τότε. Και αν σας ακούγεται δραματικό, δίκιο έχετε, είναι.
Και μπορεί τελικά όλο αυτό να γίνεται για κάποιο λόγο και να είναι και για καλό, στην επόμενη μέρα.
Μπορεί να υπερισχύσουν οι Τσιόδρες και να υπάρξουν και περισσότεροι μεταξύ μας,
μπορεί να καταλάβουμε πραγματικά τι σημαίνει συνεργασία και αλληλεγγύη,
μπορεί οι κυβερνήσεις να εκπαιδευθούν σε θέματα ετοιμότητας και αποφασιτηκότητας, και
μπορεί τελικά, μετά απο ένα τέτοιο ταρακούνημα, να γίνουμε όλοι καλύτεροι άνθρωποι.
Μπορεί ...
Στα δύσκολα και σε ακραίες καταστάσεις, ιστορικά σαν κοινωνία, αντιδρούμε καλύτερα απο ότι στην καθημερινότητά μας. Ας ελπίσουμε οτι θα συνεχίσουμε να το κάνουμε...
