Τελικά δεν είναι δύο οι αιχμάλωτοι.
Δημοσιεύτηκε στις ιστοσελίδες
www.newpost.gr, www.lastpoint.gr, www.new-deal.gr, www.thebest.gr
Ναι, τελικά δεν είναι δύο μόνο οι αιχμάλωτοι του Ερντογάν. Είμαι σίγουρος ότι και τα 10 εκατομμύρια των Ελλήνων, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, αισθάνεται αιχμάλωτος του Σουλτάνου.
Κάποιοι αισθανόμαστε αιχμάλωτοι του Σουλτάνου για λόγους εθνικούς και κάποιοι είμαστε αιχμάλωτοι του «κακού» μας εαυτού, που ψάχνει εναγωνίως κάποιο Σουλτάνο για να αποδώσει το φταίξιμο της κακιάς μας της μοίρας.
Πάντα πίστευα ότι η δουλειά των πολιτικών είναι μια πολύ δύσκολη δουλειά. Και αυτό όχι γιατί πρέπει να αποφασίσει και να νομοθετήσει για το ΦΠΑ μιας περιοχής ή ενός κλάδου, αλλά για άλλους πολύ πιο σοβαρούς λόγους.
Οι πολιτικοί, κατ εμέ,
προβλέπουν, κρίνουν και αποφασίζουν το μέλλον της «σύγκρουσης» των κοινωνικών και οικονομικών τάξεων προς όφελος της οικονομίας και του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, και
παράλληλα προστατεύουν τα εθνικά μας συμφέροντα στο σύγχρονο περιβάλλον.
Η κακή τύχη των πολιτικών και η αδικία στην κρίση τους είναι ότι ενώ αυτοί παίρνουν αποφάσεις με θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα, που πολλές φορές φαίνονται αρκετά χρόνια μπροστά, κρίνονται σε επίπεδο τετραετίας.
Η Τουρκία πάντα αυτή ήταν, και αυτή θα είναι και στο μέλλον.
Με απέραντα εσωτερικά κοινωνικά προβλήματα και ανισότητες, με σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας και κυριαρχίας των θεσμών, με αδιέξοδα στην οικονομία της και με τεράστια αντιπαλότητα σχεδόν με όλους τους γειτόνους της, η Τουρκία ψάχνει μονίμως για "εθνικές" κατακτήσεις, προφανώς για εσωτερική κατανάλωση. Κάτι μου θυμίζει όλο αυτό……
Το ζήτημα δεν είναι τι κάνει και πως συμπεριφέρεται η Τουρκία, αλλά τι κάνουμε και πως το αντιμετωπίζουμε εμείς.
Με σιγή ασυρμάτου ή με πολεμικές ιαχές;
με διεθνή διπλωματία ή με συνθήματα για εσωτερική κατανάλωση;
με ενότητα και κοινωνική συνοχή ή με διχαστικούς λόγους και αλλοπρόσαλλες πρακτικές;
Με αμεσότητα, στιβαρότητα και αποφασιστικότητα, ή με καθυστερήσεις, διχογνωμία και αναποφασιστικότητα;
Αυτά είναι τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν και τελικά να κρίνουν την αποτελεσματικότητα μιας διακυβέρνησης.
Τα τελευταία γεγονότα, που προσβάλλουν την εθνική μας κυριαρχία, είναι πολλά και σοβαρά και δεν αναφέρομαι στις αερομαχίες στο αιγαίο που σχεδόν πάντα είχαμε, αλλά και αυτές ακόμα δείχνουν μια έξαρση τελευταία, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΥΕΘΑ.
Αναφέρομαι
στις δηλώσεις περί Τούρκικων Ιμίων,
στις προκλητικές δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων περί αμφισβήτησης της ταυτότητας των νήσσων του Αιγαίου,
στον εμβολισμό σκάφους του πολεμικού μας ναυτικού από αντίστοιχο Τούρκικο,
στις συνεχείς παρεμβάσεις στα όσα αφορούν την εκπροσώπηση της Τούρκικης μειονότητας στην Θράκη,
στην παρεμπόδιση του Υπ. Εθνικής Αμύνης σε ρίψη στεφάνου στο αιγαίο,
στην αιχμαλωσία 2 ελλήνων στρατιωτικών στα σύνορα σε υπόθεση καθημερινής ρουτίνας.
Και όλα αυτά, μέρες ή εβδομάδες μετά την πολυσυζητημένη και πολυδιαφημισμένη επίσκεψη του Ερντογάν στην χώρα μας.
Η Τουρκία, με ισχυρό της όπλο την ροή των προσφύγων, βρίσκει και τα κάνει αυτά.
Βρίσκει μια χώρα διαλυμένη, με τεράστιες εσωτερικές πολιτικές αντιπαλότητες, με σαφέστατη πολιτική και κοινωνική αστάθεια, χωρίς σχέδιο για το μέλλον, με μια κυβέρνηση που βάλλεται από παντού για όλα τα θέματα συμπεριλαμβανομένων και των εθνικών.
Βρίσκει μια κυβέρνηση που δεν απαντάει στις προκλήσεις της, που δεν αντιμετωπίζει τις ροές των προσφύγων και μεταναστών με αποφασιστικότητα και εθνική συνείδηση, εγκλωβισμένη στις δικές της ρητορικές και ιδεοληψίες, που δεν αντιδρά με σθένος σε ο,τι και αν γίνεται στα σύνορα της.
Βρίσκει μια συγκυβέρνηση που κατ αρχάς δεν συμφωνεί μεταξύ της, που αναλώνεται σε επικοινωνιακά τρίκ για το εσωτερικό της κοινό, που διχάζει την κοινωνία για μικροκομματικά οφέλη και που δεν επιχειρεί καν μια πολιτική συναίνεση τουλάχιστον για τα εθνικά θέματα.
Βρίσκει μια κυβέρνηση που το μόνο που την απασχολεί είναι να σταματήσει την δημοσκοπική της κατάρρευση με όποιο τρόπο, κυρίως δολοφονώντας τους χαρακτήρες των πολιτικών της αντιπάλων, σκοτώνοντας έτσι και την παραμικρή ελπίδα εθνικής συναίνεσης.
Αυτά βρίσκει η Τουρκία και η κάθε Τουρκία και αναλόγως συμπεριφέρεται.
Η ευθύνη μας απέναντι στις επόμενες γενεές είναι τεράστια και δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για τις εξελίξεις στα εθνικά μας θέματα. Αντιθέτως πιστεύω ότι όλοι οι γείτονες μας, που έχουν συγκρουόμενα εθνικά συμφέροντα με εμάς, θα εκμεταλλευτούν τις εσωτερικές μας αδυναμίες για να επανατοποθετηθούν στον παγκόσμιο χάρτη με σαφέστατο πλεονέκτημα απέναντι μας.
Ελπίζω να διαψευσθώ.
