Η πλατεία ήταν γεμάτη…..
Δημοσιεύτηκε στις ιστοσελίδες
www.newpost.gr, www.lastpoint.gr, www.new-deal.gr, www.thebest.gr, www,greekpost.ca
Το συλλαλητήριο στην πλατεία Συντάγματος της 4ης Φεβρουαρίου τα είχε όλα.
Είχε θυμό, είχε χαρά, είχε ελπίδα, είχε δύναμη, είχε ένταση, είχε εκπλήξεις, είχε αντίδραση, και τι δεν είχε…. Επίσης είχε και πάνω από ένα εκατομμύριο κόσμο, παρ όλες τις εκτιμήσεις της αστυνομίας για 140,000 κόσμου και τις εκτιμήσεις της συγκυβέρνησης για αρκετές χιλιάδες πολιτών, έτσι όπως διατυπώθηκε στο δελτίο τύπου του γραφείου του Πρωθυπουργού.
Το θέμα της συγκέντρωσης ήταν η αντίδραση κατά της θέσης της κυβέρνησης στην χρήση του ονόματος της Μακεδονίας από το γειτονικό κράτος των Σκοπίων, και όχι μόνο.
Για μένα όμως δεν τελειώνει εκεί.
Πιο σοβαρό ακόμα, μου ακούγεται το θέμα του δεδικασμένου και της ιστορίας της εξωτερικής μας πολιτικής, το οποίο σίγουρα μπορεί να ξυπνήσει ορέξεις από όλους τους γειτόνους μας. Ορέξεις που θα είναι δύσκολα αντιμετωπίσιμες έχοντας το ιστορικό της εύκολης παράδοσης του ονόματος της Μακεδονίας, στους κατά τα άλλα συμπαθείς γείτονες των Σκοπίων.
Η τωρινή διαπραγμάτευση δεν έχει να κάνει μόνο με το όνομα της Μακεδονίας αλλά είναι και η μοναδική ευκαιρία να δείξουμε στον πλανήτη ότι αυτός ο λαός έχει σθένος και κάποια πράγματα είναι αδιαπραγμάτευτα.
Δεν μιλάω υποχρεωτικά για την χρήση του ονόματος της Μακεδονίας από τα Σκόπια και κατά πόσο σωστό ή λάθος είναι.
Μιλάω για τις απαιτήσεις ενός λαού για διεθνή σεβασμό των κεκτημένων και της ιστορίας του.
Μιλάω για τις πρακτικές και στρατηγικές μιας κυβέρνησης και μιας εξωτερικής πολιτικής που θα κρατήσει την ταυτότητά μας ακέραιη στο πολύ δύσκολο και ανταγωνιστικό περιβάλλον των Βαλκανίων.
Μιλάω για τις υπερβολικά διεθνιστικές και πρόσκαιρες αντιλήψεις μιας αριστερής μειοψηφίας και κατά πόσο αυτές μπορούν να εκπροσωπήσουν το σύνολο των πολιτών αυτής της χώρας.
Όσον αφορά το συλλαλητήριο της 4ης Φεβρουαρίου, είναι προφανές ότι εμπεριείχε και μια γενικότερη αντίδραση κατά της συγκυβέρνησης για όλα αυτά που έγιναν τα τρία τελευταία χρόνια και κυρίως για όλα αυτά που δεν έγιναν. Σε πιο βαθμό δεν γνωρίζω, αλλά σίγουρα υπήρχε και αυτή η βουβή αντίδραση στο συνολικό ψυχογράφημα των διαδηλωτών.
Μια αντίδραση
για την χειροτέρευση της οικονομίας και του εργασιακού περιβάλλοντος,
για την περαιτέρω μείωση του Εθνικού προϊόντος,
για την ανούσια και ανύπαρκτη διαπραγμάτευση που προφανώς έγινε μόνο για επικοινωνιακούς λόγους και για συγκεκριμένο ακροατήριο,
για την ανομία και την ανασφάλεια των πολιτών,
για την παιδεία και τον περαιτέρω ξεπεσμό της,
για τις παρεμβάσεις στην δικαιοσύνη, …. και η λίστα δεν έχει τέλος.
Μία βουβή αντίδραση για όλα αυτά που έγιναν και που είχαν σαν αποτέλεσμα την επιδείνωση της καθημερινότητας του απλού αλλά και υποψιασμένου πλέον πολίτη.
Μια ευχάριστη έκπληξη ήταν και η ομιλία του Μίκυ Θεοδωράκη που ξεστόμισε και έθιξε αλήθειες που οι πιο πολλοί γνωρίζαμε αλλά εντέχνως ξεχνούσαμε, αλήθειες που έχουμε βάλει κάτω από το χαλί γιατί δεν ταιριάζουν ακριβώς με τις δημοκρατικές μας ευαισθησίες και τον αστικό μας προσδιορισμό.
Επίσης θεωρώ ότι η μαζικότητα και η ένταση του συλλαλητηρίου δικαίωσε και επιβεβαίωσε πλήρως τον πρώην Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά και τους πολιτικούς Σταμάτη, Κακλαμάνη, Παπαπολίτη και Στεφανόπουλο οι οποίοι το 1992 παραιτήθηκαν από τις καρέκλες τους για το εν λόγω ζήτημα.
Άσχετα εάν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τους συγκεκριμένους ανθρώπους επέδειξαν πολιτικό ήθος και ευαισθησίες, σχεδόν ανύπαρκτες στο σημερινό πολιτικό σκηνικό.
