1917-2017 εκατό χρόνια αυταπάτης

Δημοσιεύτηκε στις ιστοσελίδες

www.newpost.gr, www.lastpoint.gr, www.new-deal.gr, www.thebest.gr, www,greekpost.ca

Το 1917 ήταν η χρονιά που για πρώτη φορά επικράτησε κομμουνιστικό κόμμα στην τότε Ρωσία μετά από την ιστορική Οκτωβριανή επανάσταση των μπολσεβίκων.

100 χρόνια και 100 εκατομμύρια νεκρούς αργότερα, τα στοιχεία, τα δεδομένα, οι αναλύσεις και τα συμπεράσματα είναι αρκετά για να έχουμε πλήρη άποψη όχι μόνο του συγκεκριμένου εγχειρήματος αλλά και των ομοίων του καθώς και των αποτελεσμάτων τους.

Ιστορικός δεν είμαι αλλά η αίσθηση μου είναι ότι η Οκτωβριανή επανάσταση καλώς έγινε. Στην ουσία οι μπολσεβίκοι έφεραν ένα καθεστώς που ήταν λιγότερο κακό από το προηγούμενο, το οποίο ήταν απολύτως καταστροφικό. Στην Ρωσία του Τσάρου οι ταξικές διαφορές μεταξύ των προυχόντων και του απλού λαού ήταν τεράστιες με τον δεύτερο να λιμοκτονεί κυριολεκτικά, ενώ οι ελευθερίες των ανθρώπων ήταν επί της ουσίας ανύπαρκτες.

Αυτές βασικά ήταν και οι δύο κύριες αιτίες της ύπαρξης των κομμουνιστικών κινημάτων ανά τον κόσμο, καθώς και η απουσία εκπροσώπησης αυτών των ασθενέστερων τάξεων από τα συστήματα διακυβέρνησης. Δηλαδή, η μεγάλη οικονομική διαφορά μεταξύ των κοινωνικών τάξεων και οι ανύπαρκτες ελευθερίες της έκφρασης και των συστημάτων διακυβέρνησης.

Αυτοί είναι και οι δύο βασικοί άξονες που καθορίζουν και το επίπεδο ζωής των ανθρώπων.

Στις αρχές του 20ου αιώνα υπήρχε γόνιμο έδαφος για να πάρουν σάρκα και οστά οι κομμουνιστικές θεωρίες του Καρλ Μαρξ και του Φρίντριχ Έγκελς, συγγραφέων του κομουνιστικού μανιφέστου. Οι ταξικές διαφορές ήταν τεράστιες και οι ελευθερίες έκφρασης των ανθρώπων ήταν επίσης στο απόλυτο μηδέν. Ο έλεγχος των παραγωγικών δυνάμεων καθορίζονταν από μία τάξη ολιγαρχιών που όριζε τα πάντα μη έχοντας την παραμικρή ευαισθησία για την τύχη των ασθενέστερων.

Τα κομουνιστικά καθεστώτα, που επικράτησαν σε αρκετές χώρες περίπου στα μέσα του 20ου αιώνα, απέτυχαν κυρίως για δύο βασικούς λόγους. Η ανυπαρξία κινήτρων και ανταγωνιστικότητας μεταξύ των ανθρώπων έφερε ισοπέδωση των αξιών και μια στασιμότητα της κοινωνίας όσον αφορά στα ζητήματα εξέλιξης και προόδου.

Η έλλειψη επιβράβευσης του καλύτερου, τους έκανε όλους μέτριους και η κοινωνική δικαιοσύνη επετεύχθη μερικώς με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Δηλαδή με την υποβάθμιση των δυνατότερων και όχι με την αναβάθμιση των ασθενέστερων. Έγιναν όλοι πτωχοί και έτσι κανείς δεν παραπονιόταν ότι ήταν χειρότερα από κάποιον άλλον.

Ο δεύτερος βασικός λόγος ήταν η έλλειψη ατομικών ελευθεριών. Όταν αυτές οι κομμουνιστικές κοινωνίες βρίσκονταν σε μια στασιμότητα, έδειχναν σαφέστατα υποδεέστερες σε επίπεδο ζωής, των αντίστοιχων καπιταλιστικών κοινωνιών παρ όλα τα προβλήματα που τις ταλάνιζαν και τις ταλανίζουν ακόμα.

Έτσι οι ελευθερίες επικοινωνίας και σύγκρισης μεταξύ των ήταν κόκκινο πανί για τους κομμουνιστές όπου η δικτατορία του προλεταριάτου έγινε δικτατορία κάποιων εργατικών συνδικάτων απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους.

Παράλληλα η εξέλιξη και ο εκδημοκρατισμός των καπιταλιστικών κοινωνιών καθώς και η βελτίωση των συνθηκών ζωής σε αυτές τις κοινωνίες εξέθεσε ανεπανόρθωτα τις κομμουνιστικές κυβερνήσεις οι οποίες, η μία μετά την άλλη κατέπεσαν της εξουσίας και συνήθως με βίαιο τρόπο. Ακριβώς έτσι όπως ανέβηκαν.

Σήμερα 100, χρόνια αργότερα, η ως επί το πλείστον έλλειψη των παραπάνω αρνητικών παραμέτρων καθώς και η παταγώδης αποτυχία των κομμουνιστικών πειραμάτων ανά την υφήλιο, μας οδηγεί σε κάποια ασφαλή συμπεράσματα.

Η βελτίωση του επιπέδου ζωής των ανθρώπων δεν έρχεται με την επιβολή αριστερών κυβερνήσεων και της αριστερής ισοπεδωτικής αντίληψης. Η βελτίωση της ζωής μας έρχεται μέσα από συστήματα αξιοκρατικά, συστήματα που αποδέχονται την αριστεία, την δημιουργικότητα, την ανταγωνιστικότητα και την επιβράβευση, συστήματα που αναγνωρίζουν το καλύτερο και προβληματίζονται με το χειρότερο.

Σίγουρα οι δημοκρατίες που εντάσσονται σε καπιταλιστικές κοινωνίες έχουν τα χίλια μύρια προβλήματα αλλά έχουν και τρόπους να τα αντιμετωπίζουν και σαφέστατα έχουν καταφέρει να έχουν ασύγκριτα καλύτερο επίπεδο ζωής.

Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι οι οικονομικοί μετανάστες όλων των εποχών, και συνήθως αριστερών φρονημάτων, δεν επέλεξαν ποτέ τις εναπομείνασες κομμουνιστικές χώρες, αλλά τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες της "δύσης" για την επόμενή τους ημέρα.