Πολυτεχνείο 1973, “Ημέρα μνήμης, σιωπής και σκέψης”
Δημοσιεύτηκε στο www.newpost.gr
“Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο” ακουγόταν η φωνή της Μαρίας Δαμανάκη και χαμογελούσαμε κρυφά αισθανόμενοι ότι οι μέρες της τότε ολιγαρχίας ήταν μετρημένες. Ήμουν μικρό παιδί τότε αλλά είχα ήδη καταλάβει ότι ήμασταν στο “γύψο”, ότι ζούσαμε μια προβληματική κατάσταση που δεν ξέραμε πότε θα τελειώσει.
Και όταν ένα μάτσο “παλιόπαιδα”, εκείνο τον Νοέμβρη, μαζεύτηκαν στον χώρο του Πολυτεχνείου ήμασταν σε φάση αναμονής ότι κάτι καλύτερο θα συμβεί, ότι κάτι μεγαλύτερο θα γίνει. Δύο μέρες αργότερα 500.000 απλού κόσμου ενώθηκε με τους πρωτοστάτες και δημιούργησαν μια εκρηκτική ατμόσφαιρα που πλημύριζε ένταση, αγωνιστικότητα, αξιοπρέπεια, ελευθερία και Δημοκρατία.
Το “αδέρφια μας στρατιώτες” ακόμα ηχεί στα αυτιά μου, σαν να μην πέρασε μια μέρα, συνοδευόμενο από ένα ρίγος υπερηφάνειας που ανήκω σε εκείνη την γενιά.
43 χρόνια αργότερα και στην επέτειο του Πολυτεχνείου τα πικρόχολα σχόλια δεν έχουν τέλος και τα πιο πολλά από ανθρώπους που τότε δεν είχαν καν γεννηθεί ακόμα αλλά και ακόμα χειρότερα, όταν ζουν την σημερινή κατάσταση από τον καναπέ τους.
Και αν δεν είχαμε την γνωστή κρίση να μας ταλαιπωρεί ακόμα, όλα μια χαρά θα ήταν, και υπερήφανοι θα ήμασταν και θα γιορτάζαμε μια χαρά την επέτειο του Πολυτεχνείου, και πρόβλημα με την Δαμανάκη και τους υπόλοιπους δεν θα είχαμε, και που βρήκαν καλές δουλειές και βγάζουν χρήματα δεν θα μας πείραζε. Και επειδή εμείς δεν βγάζουμε τα χρήματα που βγάζει η κάθε Δαμανάκη και ο κάθε Τζουμάκας, κατηγορούμε αυτούς επειδή το κάνουν. Και αν κάποιοι από τους πρωτοστάτες του γεγονότος, δίκαια ή άδικα, εξελίχθησαν σε κομματικούς παράγοντες ή στελέχη εταιρειών, δεν αμαυρώνει καθόλου μα καθόλου, την συμμετοχή τους στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.
“Αμούστακα παιδιά” είχε πει ο ποιητής τότε και αυτό ήταν, καμία υποκρισία, κανένας δόλος.
Δεν χάνουμε καμία ευκαιρία για να δώσουμε δείγμα μιας παρασιτικής και υποκριτικής κοινωνίας που δεν εκτιμάει την ιστορία της και μιας νεολαίας που δεν την γνωρίζει καν. Εκδηλώνουμε με κάθε ευκαιρία την αγωνία μας να δείξουμε κάποιον άλλον να φταίει για όλα τα κακά που μας συμβαίνουν. Το απόλυτο παράδειγμα της μιζέριας και μιας ανούσιας κριτικής, που προφανώς έχει επηρεαστεί από την εξέλιξη της ζωής μας, 43 χρόνια αργότερα.
Για όλους εμάς που ζήσαμε τότε εκείνες τις στιγμές, που ακούγαμε τον σταθμό του Πολυτεχνείου, και στα κρυφά BBC και Deutsche welle για να μάθουμε τι πραγματικά γινόταν, η αντίδραση της απόρριψης από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας προκαλεί θλίψη και προβληματισμό για την νοοτροπία μας και για την ίδια μας την ιστορία.
“Ημέρα μνήμης και σιωπής” έγραψε στα κοινωνικά δίκτυα ο φίλος μου ο Θόδωρος, που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο τότε, και εγώ θα προσθέσω “Ημέρα μνήμης, σιωπής και σκέψης”.
